Bij elkaar opgeteld hebben ze de leeftijd van tweehonderd jaar. En driekwart van die periode – drie keer vijftig jaar – zijn ze al actief als medewerker van Zuidwester. De jubilarissen Jeannette Wagenaar, Martin Ista en Arja Abramse hebben in een halve eeuw veel zien veranderen.

Hernesseroord (van de naam Zuidwester was nog lang geen sprake) ging open in 1973. Een jaar later meldden Jeannette Wagenaar, Martin Ista en Arja Abramse zich voor de Z-opleiding. De eerste twee gingen op 1 juli 1974 van start, de derde op 1 augustus. Leren en werken gericht op de zorg voor de bewoners van de paviljoens.

Vijftig jaar later ziet hun werkdag er heel anders uit. Martin (67) houdt zich bezig met preventie en veiligheid. Twee ochtendjes per week, in ieder geval tot 1 mei volgend jaar. Maar hij heeft al de vraag gekregen om te blijven als vrijwilliger. Onder andere om de jaarlijkse Truckrun te helpen organiseren, al meer dan dertig jaar zijn ‘kindje’.

Arja (67) is nu praktijkassessor in het Leercentrum van Zuidwester. Ze begeleidt leerlingen als ze in het kader van hun studie een werkplek bezoeken. Dat gebeurt min of meer ‘op oproep’. Arja hoopt er nog een tijdje mee door te gaan en geleidelijk aan af te bouwen.

Jeannette (66) was onder andere praktijkopleider, paviljoenshoofd en zorgconsulente. Ook was ze betrokken bij het opzetten van de sociowoningen. Nu houdt ze zich bezig met indicatieaanvragen, zogenoemde ‘wettelijke status’-aanvragen (mentor, bewindvoerder, curator) en het helpen van cliënten die de grens van 18 jaar passeren. Na 48 jaar fulltime gewerkt te hebben, draait ze nu nog achttien uur per week. Tot haar pensionering in september.    

Mooi en puur
Hoe dat voelt, vijftig jaar Zuidwester? Martin: “Ik voel me er prima bij, anders zou ik het natuurlijk ook niet zo lang hebben volgehouden. Het zijn vooral de contacten met de cliënten en de collega’s die het leuk maken. Prachtig als ik elke ochtend weer diezelfde vragen krijg: wat heb je gegeten, wat ga je straks eten… De repen chocola, de tekeningen en de euro’s op mijn receptie – zó mooi.”

Arja: “Ik kijk met veel plezier terug op die vijftig jaar. Een periode die voorbijgevlogen is… Het werken met cliënten vond ik heel waardevol, mooi en puur. Echt genieten… Ik ben er dankbaar voor, ook voor de fantastische collega’s. Er werken hier mensen met een gouden hart. Het is verantwoordelijk werk, maar er is ook altijd ruimte voor humor en plezier.”

Jeannette: “Het grootste gedeelte van die vijftig jaar was supergoed. Werken met cliënten: een betere baan is er niet te vinden. Je kunt er heel je ziel en zaligheid in kwijt. Maar er is wel wat veranderd. Tegenwoordig hebben we het in de zorg over budgetten, bedden en personen. Ik vraag me weleens af waar de menselijkheid is gebleven. Je bent een groot deel van je tijd bezig met rapporteren en het toepassen van regels. Het is verhard.”

Eén familie
Martin vertelt dat je vroeger op Hernesseroord iedereen kende. “Maar Zuidwester is enorm gegroeid en heeft vestigingen in allerlei regio’s. Er zijn nu wel tweeduizend collega’s. In de beginjaren was ook iedereen altijd in de woningen, maar nu zijn die overdag vaak leeg omdat de bewoners naar dagbesteding zijn”, zegt Martin. “Ach, je was één familie, met een eigen bar, een voetbalelftal, midgetgolf, een tennisclub, een zwembad… Nu zie je je collega’s alleen tijdens werktijd.”

Arja: “Vroeger had je het over ‘mijn bewoners’. Zo voelde dat. Nu is het vluchtiger en zijn de bewoners cliënten geworden.” Jeannette: “Cliënten lijken tegenwoordig wel huurders. Maar gelukkig zie je ook dat er goede zorg is.” Arja: “Zorg met hart voor de cliënten.”

Veel kansen
Vijftig jaar voor één organisatie werken, dat zie je niet veel meer. Hoppen van de ene werkgever naar de andere komt tegenwoordig veel vaker voor. Hebben deze drie Zuidwester-jubilarissen nooit de neiging gehad om hun vleugels eens uit te slaan?

Jeannette niet. Ze ontkent dat Zuidwester een deel van haar leven is, maar zet daar tegenover: “Er is geen ander leven.” “Als medewerkers van Zuidwester hebben we altijd veel kansen gekregen. Er waren altijd opleidingsmogelijkheden. We hadden het heel goed.”

Arja heeft ook nooit een andere werkgever gezocht. “Ik ging trouwen, een huis kopen, er kwamen kinderen... Hernesseroord hoorde daar gewoon bij, het was een onderdeel van mijn leven. Als je het goed hebt, voel je ook geen prikkel om eens ergens anders te kijken.”

Voor Martin bleef het bij één poging. “Een oom van me had een verzekeringskantoor. Een opvolger had hij niet en hij vroeg of het iets voor mij zou zijn. Nou, ik had er wel oren naar. Ik ging de opleiding voor verzekeringsagent doen. Maar die was zo saai, dat ik er gauw mee ben gestopt...” En zo werkt hij vanaf het begin van de Z-opleiding in 1974 al een halve eeuw bij Zuidwester. Net zoals de andere twee jubilarissen.